سرنوشت چهار سال آینده اتاق بازرگانی روز شنبه مشخص خواهد شد. انتخابات پارلمان بخش‌خصوصی مهم‌ترین همه‌پرسی در جامعه فعالان اقتصادی است. اما فضای انتخابات در دوره‌های گذشته نشان داده است که با وجود اهمیت آن، تعداد رای‌دهندگان نسبت به تعداد اعضایی که هم کارت بازرگانی و هم کارت عضویت دارند، پایین است. هرچند نامزدها تب […]
سرنوشت چهار سال آینده اتاق بازرگانی روز شنبه مشخص خواهد شد. انتخابات پارلمان بخش‌خصوصی مهم‌ترین همه‌پرسی در جامعه فعالان اقتصادی است. اما فضای انتخابات در دوره‌های گذشته نشان داده است که با وجود اهمیت آن، تعداد رای‌دهندگان نسبت به تعداد اعضایی که هم کارت بازرگانی و هم کارت عضویت دارند، پایین است. هرچند نامزدها تب و تاب کسب کرسی در پارلمان بخش خصوصی را دارند، اما انتخاب کنندگان، معمولا چندان هیجانی ندارند. اتاق‌های بازرگانی مانند هر نهاد مدنی یا هر دستگاه دولتی نقاط ضعفی دارند. چه‌بسا این نقاط ضعف باعث می‌شود اعضای اتاق نسبت به حضور پای صندوق‌های رای چندان راغب نباشند. «دنیای‌اقتصاد» در یک نشست نقد و نظر به آسیب‌شناسی انتخابات اتاق بازرگانی پرداخته است. در این نشست که با حضور حسین سلاح‌ورزی نایب رئیس اتاق ایران، توحید صدرنژاد دبیرکل فراکسیون تشکل‌ها و هادی حدادی پژوهشگر برگزار شد، ضمن نگاهی به انتخابات، نقاط قوت و ضعف، سیر تاریخی اتاق‌ها، آسیب‌شناسی حضور دولت در اتاق و ویژگی‌های اتاق مطلوب مورد بررسی قرار گرفت.
انتخابات اتاق بازرگانی به‌عنوان مهم‌ترین همه‌پرسی بخش‌خصوصی روز شنبه ۲۰ اسفندماه برگزار خواهد شد تا فعالان اقتصادی نمایندگان خود را در نهایت برای مطالبه‌گری راهی ساختمان طالقانی کنند. البته انتخابات پیش‌رو در سطح اتاق‌های شهرستان برگزار خواهد شد و در بهار ۱۴۰۲ ترکیب اتاق بازرگانی ایران مشخص می‌شود، اگرچه این اتفاق بسیار حائزاهمیت است اما تجربه انتخابات در ادوار گذشته نشان می‌دهد بخش کوچکی از اعضایی که کارت عضویت یا بازرگانی دارند در این همه‌پرسی شرکت می‌کنند.
کارشناسان بر این باورند که این موضوع می‌تواند بحران مشروعیت را برای اتاق‌های بازرگانی به‌دنبال داشته باشد. در عین‌حال آسیب‌شناسی انتخابات اتاق بازرگانی و حتی خود اتاق‌های بازرگانی می‌تواند ما را به پاسخ این پرسش برساند که؛ چرا انتخابات اتاق چندان مورد استقبال قرار نمی‌گیرد؟ این موضوعی است که «دنیای‌اقتصاد» در یک نشست هم‌اندیشی به آن پرداخته است. در این نشست، وظایف اتاق‌ها، مشخصات رهبران بخش خصوصی، نقاط قوت و نقاط ضعف پارلمان بخش‌خصوصی همگی موردبررسی قرار گرفته‌است.
هادی حدادی، پژوهشگر نهادهای مدنی در ابتدای این نشست تعریفی را از اتاق بازرگانی ارائه داد و گفت: اتاق‌ها مانند NGOها نیستند که کالای عمومی تولید کنند بلکه کالای خصوصی و منفعتی تولید می‌کنند یعنی منفعت یک گروه اجتماعی را دنبال می‌کنند. از طرف دیگر اتاق‌های بازرگانی، سازمان جمعی محسوب شده و مشارکتی تصمیم‌گیری و کنش می‌کنند و از این منظر با شرکت‌ها نیز متمایز هستند. از دیگر سو اتاق‌ها دولت نیستند که اختیار انجام کاری را داشته باشند؛ بلکه تشکیل می‌شوند تا دولت را متقاعد به پذیرش خواسته‌‌‌‌‌‌های خود کنند. آنها سیاستگذار نیستند، بلکه در سیاستگذاری مشارکت و گاهی اعمال فشار می‌کنند تا مقررات را تغییر دهند. ماموریت اتاق بهبود محیط کسب‌وکار است اما هیچ اختیاری برای بهبود محیط کسب‌وکار ندارند. بهبود محیط کسب‌وکار دست دولت‌هاست و تنها اتاق به دولت فشار می‌آورد. می‌خواهم نتیجه بگیرم که اتاق‌ها به‌کلی از بقیه سازمان‌ها متمایز هستند و به‌معنایی وکیل‌مدافع هستند که عمده استراتژی ایشان لابی‌گری است.
منبع: روزنامه دنیای اقتصاد
این مطلب بدون برچسب می باشد.